Dag 22: All clear?

Vroeg op voor de bootsafari in de Okavangodelta die de hele dag in beslag zal nemen. We ontbijten (mwah) en gaan bij de receptie zitten waar we om half 8 zullen worden opgehaald. Met een ‘Sorry we are late’ komt er om 8 uur een auto met een dame van Mosu tours. Ze heeft eerst drie Duitse toeristen opgehaald. We gaan naar de boot die voor het restaurant in de rivier ligt. Er is eerst wat verwarring, omdat de vrouw die ik gisteren aan de telefoon sprak zei dat we met een open jeep zouden worden opgehaald. De dame die de tour begeleidt spreekt echter zo slecht Engels, dat ze deze vraag (en alle andere vragen van vandaag) doorspeelt aan de man die de boot bestuurt.

Als de Duitse familie en wij ons hebben ingepakt in warme dekens, gaat de boot de Thamalakani-rivier op. Onderweg vertelt de bestuurder over de aardverschuiving die in 1982 is geweest, waardoor delen van het land onder water kwamen te staan en bewoners het hogerop moesten zoeken. De vele  paaltjes in de rivier zijn restanten van hun nederzetting.

Onderweg zien we veel vogels (jaja, zelfs vogels die wij kunnen waarderen!), een enkele krokodil en heel veel ezels en koeien die in het water staan te grazen. Langs de rivier staan her en der woningen, variërend van de zo bekende lemen hutten tot enkele superoptrekjes van de rich and famous.

Na een uur meren we aan in Boro, een nederzetting van 700 mensen aan de rivier. We worden ontvangen door zo’n 10 % van de bevolking. Vrouwen die koelboxen vullen, mannen die met bootjes in de weer zijn, anderen die in groepjes toekijken terwijl kinderen en geiten overal tussendoor lopen.

Candy (‘My name is Snoepje’) is de woordvoerder. Hij geeft ons een ‘short briefing’ over wat we vandaag gaan doen: met de mokoro-bootjes (uitgeholde boomstammen, tegenwoordig van polyester) varen we een uur door het riet. “All clear?” Daarna gaan we een ‘nature walk’ van een uur doen, waar we groot wild zullen zien. “Alle clear?” Dan is het tijd voor de lunch van een uur, om vervolgens terug te varen in een uur. “All clear?”

Voor we vertrekken, mogen we nog gebruik maken van het toilet, want plassen kan voorlopig even niet. We lopen het dorp in en worden naar een stenen hok met twee deuren begeleid. Dames en heren wc. De deuren sluiten niet, maar daar zijn we al aan gewend. Dat Namibiërs en Botswanen andere standaarden voor schone wc’s hebben, hebben we de afgelopen weken overal kunnen zien (en ruiken). Maar dit toilet is in het rijtje ranzig toch echt een klasse apart. 

Het is een gat in de vloer met een kunststof wc-pot erop. Als Henk de deksel omhoog doet, komt er een zwerm vliegen omhoog. Voordeel van de open deur is dat de beesten meteen naar buiten gaan. Hierna mag ik. Kokhalzend zie ik het gat in de vloer. Jammer voor de mensen die nog na ons moeten, maar van de schrik pies ik alles langs de pot op de grond. Vloertje is wel weer stofvrij nu. All clear.

Dan is het tijd voor de gondeltjes. We zitten er met zijn tweeën in, op plastic bureaustoelen waar het buizen onderstel vanaf is gehaald. De Duitsers zijn verdeeld over twee bootjes en ook de excursieleidster heeft samen met de koelboxen haar eigen mokoro.

De mokoro’s worden bestuurd door Snoepje en drie inwoners van Boro. Met een lange stok in de hand staan ze achterin het bootje en duwen het zo voort tussen het riet. Giethoorn in Botswana! 

Het is heerlijk ontspannen om zo door het riet te varen. Omdat je zo laag zit, kom je met je hoofd nauwelijks boven de rietstengels uit. Op stukken die wat meer open zijn, drijft een godsvermogen aan bloeiende waterlelies en drijfplantjes voor de vijver. Zo nu en dan vliegt er een vogel op, we zien een babykrokodil en een minikikkertje, maar qua beesten was dat het wel. Langzaam dutten we in. Heerlijk!

Na een uur (mensen van de klok hoor) meren de moroko’s af op een open plek onder de bomen. Snoepje gaat iets doen met een grote schep, de excursieleidster zet zes stoeltjes en twee tafeltjes klaar, de andere mokorovaarders gaan in het gras zitten en dan is er weer een short briefing. “We have four of the big five here: lion, leopard, elephant and buffalo. I hope we’ll see them all today, but that’s not sure. We walk through the fields with respect for the animals. No approaching, no yelling. All clear?”

Ook nu mogen we nog even gebruik maken van het toilet, want daarvoor had Snoepje die schep dus bij zich. ‘A hole in the ground’, maar die kan niet zo goor zijn als die in Boro.

 Niet alleen wij fronsen de wenkbrauwen bij dit verhaal, ook de Duitsers tonen verbazing. Het is 12 uur, midden op de dag en dus veel te heet voor dieren om actief te zijn. Maar Snoepje denkt ons de grote dieren te laten zien in een wandeling van een uur.

Natuurlijk is dit een groot debacle. We lopen in de brandende zon over een onafzienbare vlakte met een gids die zo nu en dan op een termietenheuvel klimt en zegt dat hij geen olifanten ziet. Joh! Ook met de verrekijker ziet hij enkel drie zebra’s die zeer ver van ons afstaan. Maar, the show must go on. “Unterteil des Programms,” zegt de Duitser, “davon kann man nicht abweichen.” Dus sjokken we opgewekt verder, bekijken vol bewondering een heuse termiet en veinzen verbazing als Snoepje teleurgesteld zegt dat het eiland vandaag leeg is.

Stipt op tijd arriveren we op de lunchplek, waar de excursieleidster de tafels heeft gedekt. Er staan schalen met rijst, stukken kip, salade en flesjes saus. In dit wonderlijke gezelschap van vier gondelaars, drie Duitsers en een excursieleidster, scheppen we ons bord vol. Prima gegeten, heerlijk gelachen om het verhaal van de bekeuring die de Duitsers hebben gekregen (en niet hebben betaald) omdat ze in Etosha hun hoofd buiten het raampje van de auto uitstaken. Ook grijnzen we stiekem om pa die wel 70 hippo’s tegelijk zag, maar door zoonlief fijntjes wordt gecorrigeerd. “Zwanzig, Vati.”

Vreemd is dat de gondelaars niet mee-eten en dat de excursiedame pas gaat eten als wij al klaar zijn. Is dat omdat gasten voor gaan, of moet ze zo de lunchtijd van een uur volmaken? Met haar volle bord (“Mein Gott, die Dame had einen Appetit”) lukt dit laatste buitengewoon goed.

Als ze haar bord leeg heeft, worden de spullen weer ingepakt. Nu is ons ook duidelijk waarom ze mee is: voor de catering. Verder heeft ze niets toegevoegd en alleen maar suffig voor zich uitgekeken.

De buiten wc verdient overigens een eigen foto. Wat een briljant bouwwerk! Gat gegraven, aluminium stellage erboven met een bril erop en plassen maar. Geen kans om naast de pot te piesen hier.

We gaan terug in de mokoro’s. De weg is gelijk, althans het riet is hetzelfde. Bij Boro worden de bootjes weer aangemeerd onder het toeziend oog van slechts een persoon nu. Voordat we met het gemotoriseerde bootje terug kunnen naar onze lodge, moet er echter nog een en ander worden uitgevochten. De gondelaars zijn het niet eens met de prijs die ze van Mosu krijgen. Het is een heel gekrakeel, waar wij enigszins onnozel bij staan te wachten. Als ik vraag wat het probleem is, reageert de excursiedame bits: ‘There’s no problem.’ Die vraag begreep ze dus wel.

Na tien minuten is het conflict opgelost (of niet) en gaan we in de boot terug naar onze lodge.

Als Henk de excursiedame vraagt of we wel in het national park zijn geweest (er stond een speciale fee op de vouchers), raakt de dame weer in paniek en speelt de vraag door aan de bestuurder van de boot. Er volgt een lange en vooral luidruchtige verhandeling over cattle fences en fees en national parks en dat wij toch echt wel de juiste trip hebben gehad. Daarna gaat hij door in zijn eigen taaltje, waarbij de excursiedame haar lachen niet kan bedwingen. We hebben heel sterk het gevoel dat we in de maling worden genomen. Onplezierig.

 Na het eten raken we bij het kampvuur aan de praat met twee Britten die al 20 jaar in Namibië wonen en een eigen zaak hebben in Francistown. Ze zijn heel negatief over het onderwijssysteem hier en de kwaliteit van de scholing van hun werknemers. In 2002 heeft de regering alle foreign teachers het land uitgeknikkerd en sindsdien is het onderwijs alleen maar slechter geworden, vertellen ze. De normen worden aangepast aan de resultaten en dus steeds lager. Hun eigen kinderen zitten op dure private schools. Dat er op de middelbare school in Francistown 65 meisjes zwanger zijn van leraren, kunnen we maar amper geloven. 

Mooie avond. Veel gehoord, en ook veel gelachen. It was nice meeting you, guys!