Dag 24: Terug naar Windhoek

Mijn armen en benen zitten onder de bulten en jeuken als een malle. Leve Henk’s rescue kit, die vandaag voor het eerst uit de koffer komt. Waren het zeer actieve muggen of toch die bedwantsen? Volgens de Duitse heer van gisteren, die ook een zware nacht heeft gehad onder die vieze nylon rozen, kan het nog veel erger. Schaterend vertelt hij over een hotel in Zimbabwe waar hij ooit sliep en waar de wantsen dansten op de hoofdkussens.

De laatste echte reisdag vandaag: 280 km naar Windhoek, vanwaar we dinsdagavond zullen vertrekken naar huis. Eigenlijk een verbazende keuze in onze reis om nog een nachtje in een lodge te zijn, als het vliegtuig pas om half 10 ’s avonds vertrekt: we hadden ook gewoon door kunnen rijden vanuit Zelda naar het vliegveld. 

Vandaag weer asfaltwegen, dus het schiet goed op. Namibië is veel heuvelachtiger dan Botswana, dat oogt toch mooier.

Gobabis is een grotere stad. In het centrum is een soort vaste markt waar waar mensen diensten aanbieden. Er zitten veel kappers, maar ook naaiateliers, schoenmakers en telefoonwinkeltjes. In een van de naaiateliers gaan we naar binnen. Vier vrouwen maken kleurige jurken vol glitters en bandjes voor speciale gelegenheden. Ze verstellen ook kapotte kleding. Dat wat hier nog versteld wordt, zit bij ons al lang in de Zak van Max. 

Vrolijke vrouwen en trots op hun zaak. We mogen uitgebreid foto’s maken, maar de oude dame wil niet lachend op de foto - ze heeft nog maar drie tanden!

Na’an Kusê Lodge ligt 40 km voor Windhoek verstopt in het binnenland. Net als bij de vorige lodge gaat de reisbeschrijving uit vanaf Windhoek. Wij komen van de andere kant, dus de wegenkaart doet goed dienst. Op de Tomtom is de lodge niet te vinden. Dikke tip: neem naast een Tomtom altijd een kaart mee. We hebben er heel vaak gebruik van gemaakt.

Na’an Kusê is een zogenaamd ‘wild sanctuary’; jonge dieren die verstoten zijn of waarvan de ouders dood zijn, worden hier grootgebracht. Investeerders zijn twee Nederlanders en Angelina Jolie. Zij was hier twee maanden geleden nog, vertelt een medewerker trots.

Het terrein is 19000 ha groot en de rough road ernaartoe is 8 km lang. Dat is nog eens een opritje! Er staan ver van elkaar af verschillende grote huizen op het terrein, die verhuurd worden. Bij de lodge staan zes kleinere huisjes, waar wij er een van krijgen. Een prachtig huisje met rieten dak en twee grote glazen schuifpuien, midden in de wildernis. 

Het huis heeft een groot terras met een overdekte vaste bank. Binnen staat een bed dat breder is dan dat het lang is. Geen rozendekens hier, maar sjiek wit en taupe. De douche hangt boven een grote bak in de betonnen vloer. 

Wastafels zijn van glas en het water loopt direct naar buiten. Wat een geweldige plek om de vakantie af te sluiten! We regelen een late check-out voor morgen en zo wordt de niet zo noodzakelijke vakantiedag nu een extra dag van volop genieten.

’s Middags gaan we met een jeep mee om de dieren die hier opgenomen zijn te voeden. De meeste dieren zijn door de Nederlandse eigenares van het terrein thuis grootgebracht. Als uitzetten in de natuur niet meer mogelijk is omdat de dieren zichzelf niet kunnen redden, leven ze hier verder op een omheind stuk land. 

Zo zijn er 13 bavianen in een ‘enclosure’, terwijl aan de andere kant van het gaas wilde bavianen lopen. Er zijn een paar hokken met lynxen, die ze hier caracals noemen, en een hok met drie cheetahs waarvan er een weg is voor filmopnamen. De cheetahs hebben twee jaren bij de eigenares in huis gewoond en gedragen zich als tamme katten.

Hierna gaan we naar de wilde honden. De op de plaatjes zo grappige beesten met hun Mickey Mouse-oren blijken vreselijke agressieve grote honden te zijn, die zich met zijn allen vechtend en krijsend op een stuk vlees storten.

In een volgende enclosure zitten drie leeuwen, een mannetje en twee vrouwtjes. De mannetjesleeuw is een dominant type. Terwijl hij constant vervaarlijk gromt, markeert hij zijn terrein door met zijn voorpoot door het zand te schuiven. Prachtig gezicht. 

Tenslotte zijn er nog twee luipaarden. In tegenstelling tot de cheetahs gedragen deze zich niet als tamme katten, afstand houden dus.

Rond half 6 zijn we terug in ons huisje, waar het uitzicht langzaam roze kleurt en de vogels steeds meer herrie maken. We eten in het restaurant.  Vooral de cappuccinosoep is een mooie vondst: pompoensoep in een koffiebeker, met daarbovenop een laagje opgeklopte room.