Om 6 uur gaat de wekker. Vandaag een afstand van 415 km naar het noorden, Rundu. We ontbijten,
pakken in en vertrekken op tijd, want het is een lang stuk. Het grootste deel
is trouwens over asfalt, dus dat moet stukken sneller gaan dan de ritjes van de
afgelopen week.
Onze eerste stop is in Grootfontein,
waar we onze lunch inslaan voor onderweg: yoghurt en Bienenstich - jawel, lekker Duits. Gekocht bij
de plaatselijke Spar, waar alles in het Engels en Duits staat aangegeven. De Spar vormt
het centrum van het dorp en het is er druk. Tegenover de Spar staan een
heleboel simpele kraampjes van locals die eten koken voor de reizigers die
Grootfontein als stopplaats gebruiken.
Verderop passeren we de cattle fence, een hek tussen het zuiden en noorden van Namibië. Vee en vleesproducten mogen vanuit het noorden deze grens niet passeren om ziekten als mond-en-klauwzeer en runderpest te voorkomen.
De cattle fence is niet alleen een
vleesgrens. Het is tevens de grens tussen het ‘rijke’ zuiden en het arme
noorden van Namibië. Met het passeren van de grens komen we ineens in een
volkomen andere wereld. Een wereld van communities van kleine hutjes, gemaakt van brokken klei
en takken en daken van stro, omheind door een hek van rechtop in de grond geplaatste takken.
Koeien en geiten lopen langs en over de weg, ezels trekken karren met vracht
voort, kinderen spelen aan de drukke doorgaande weg, mannen snijden stro en vrouwen lopen van en naar de waterplaats met een emmer op het hoofd
en een baby op de rug. Opvallend is hoe ‘dicht’ het hier bevolkt is in vergelijking
met het zuiden van het land. Tot aan de plaats Rundu staan er onafgebroken
huisjes langs de weg, al dan niet in groepjes. Om de 10 km komen we een school
tegen en regelmatig zien we een bord naar een clinic.
Bij een uitstalling van potten en houtsnijwerk stoppen we. De verkoper vertelt hoe slecht het gaat: al drie jaar is er geen regen gevallen en werk is er niet. Om geld te verdienen is hij potten gaan maken, maar de verkoop is beroerd. We vragen hem of we zijn huis mogen bekijken. Hij woont met zijn zwangere vrouw en kind van 2 in een stenen huis (gekocht in ruil voor een koe) met een raam en een deur. Rondom het huis is alleen zand. Binnen staat een tafel met drie kuipstoeltjes, een kast met serviesgoed en een radio. Er is geen elektriciteit, de lamp en radio werken een uur per dag op een zonnecel.
De helft van het huis is bedoeld om te slapen. Een ouderslaapkamer met een matras op poten, afgescheiden van de kinderslaapkamer door een gordijn. Het bed van het kind bestaat uit een stuk schuimrubber op de grond met een laken. Kleding is opgeborgen in big shoppers die in de hoek van de kamer staan.
De keuken bevindt zich in
een rietgedekt hutje. Keukenspullen hangen aan de muur en midden in de hut is
een vuurplaats. Er is geen stromend water, daarvoor moeten ze 5 km verderop hun
jerrycans vullen. Rondom de hut lopen kippen tussen het afval.
In Rundu, een grotere plaats
met regionale functie, gaan de hutjes over in golfplaten huisjes. Het lijkt wel
alsof er voor elk gezin een pakketje van vijf glimmende golfplaten beschikbaar
is gesteld, want elk huis ziet er hetzelfde uit. Op de vijfde plaat, het dak,
liggen stenen om wegwaaien te voorkomen.
Net als in andere grotere
plaatsen (groot is betrekkelijk, groot betekent in deze dat de plaats een
benzinepomp heeft en daarmee een vermelding op de landkaart) is ook hier de
benzinepomp het hart van het dorp. Hier gebeurt het. Het is een komen en gaan
van - uiteraard - auto’s, maar ook van mensen die er groente, fruit en andere
dingen verkopen en kopen.
Zo’n 20 km voorbij Rundu,
diep in het binnenland over zandpaden en gravelwegen, is onze overnachtingsplek
aan de Okavango rivier: Nkwazi River Lodge. De Okavango vormt de natuurlijke
grens met Angola. Ons huisje ligt aan het water en we horen en zien aan de
overkant Angolese families die zichzelf wassen en er de was doen.
’s Avonds eten we in het
restaurant van de lodge. Middenin het restaurant is een open haardvuur,
waaromheen de pannen met eten staan. Kuduvlees, groente, rijst, aardappelen en
een applepie als toetje. Heerlijk gegeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten