maandag 10 augustus 2015

Dag 17: Peasants and pheasants uit Norfolk

Het is gelukt met de drie andere vouchers, vandaag een gamedrive en een bootsafari in Chobe NP. Betekent wel dat we om 5 uur moeten opstaan; eigenlijk is het 4 uur, want er zit een uur tijdsverschil tussen Namibië en Botswana. Ontbijten kan pas achteraf, dus we nemen gauw een kop koffie. Koffie is hier een raar mengseltje van suiker en cichorei, dus dikke tip: verzamel in alle hotels de zakjes oploskoffie die wel lekker is.

We melden ons om kwart voor 6 bij de receptie, waar inmiddels ook al een hele groep Britten staat. Dik aangekleed, want het is 8 graden en de jeeps waarmee we het park in gaan zijn open. Ondanks vest en jas en twee dekens is het nog vreselijk koud in de jeep.


In Chobe NP blijkt dat wij niet de enigen zijn die een gamedrive doen op dit onchristelijke tijdstip. In file gaan we het park door. Daar waar een dier te zien is, ontstaat een opstopping van jeeps en bussen.
Bij ons in de jeep zit een keurig Engels echtpaar met een dochter van een jaar of 30 die compleet gek is van vogels. Voor moeder is het de eerste gamedrive. “I’ve only seen peasants and pheasants in Norfolk.” “That sounds Monty Pythonish,” reageert haar echtgenoot droog. Dochterlief fotografeert elk vogeltje met drie verschillende camera’s terwijl ze commando’s roept naar de chauffeur. “I want you to drive back now” – “Just a bit further please” – “Stop here”. Ze kent alle vogels bij naam en roept hardop wat we allemaal zien. Toch zijn er ook exemplaren die ze niet kent. “What’s that?” vraagt ze. “Een vogel,” zeg ik. “What do you say?” “A BIRD.”


Ook bij de grote dieren zorgt ze dat de chauffeur de jeep zo zet dat zij precies tussen de takken kan doorkijken en het beste zicht heeft. Het hoogtepunt van onze ergernis ontstaat als we een kudde buffels zien aankomen. 


Vlak voor de kudde zit een gekleurd minivogeltje. “No no, drive back. That bee-eater is much more interesting as those buffalo’s.” Mijn ‘Nou ja zeg’ schudt Mrs. Marple wakker en in keurig Engels vraagt ze of ‘the people in the back’ het allemaal wel kunnen zien. Alsof je honderd buffels kunt missen.  


Onderdeel van de gamedrive is de koffie op de picknickplaats. Hier blijkt hoeveel jeeps en bussen er in het park zijn. Massatoerisme pur sang. 


Dan is het zelf rijden in Etosha toch vele malen leuker.
Rond 10 uur zijn we terug in de lodge en eten de resten van het ontbijt op. Met gebakken aardappelen, spiegeleieren en yoghurt wordt het een lunch met toetje.


’s Middags gaan we naar Kasane. De wijnvoorraad wordt aangevuld en een potje Nescafé moet de Botswaanse koffie vervangen. We zoeken een restaurant voor de avond en maken een praatje met mensen die we eerder in Namibië tegenkwamen. Ze lopen met een enorm houten nijlpaard, souvenirtje voor thuis. Behoorlijk bedrag eraf gepingeld, maar of de koffer onder de 23 kilo blijft is nog de vraag!

Om drie uur gaan we op riviersafari. Met de jeep naar een supersjieke lodge in de buurt en van daar op de boot. Natuurlijk moet de boot eerst langs een drijvend hokje om alle passagiers aan te geven en formuliertjes in te vullen. Tot onze grote schrik is ook Miss Bird op de boot, maar wij pikken als echte Hollanders nu meteen de beste plaatsen in: voor op de boot, stoeltje naar voren, tassen op de grond zodat er niemand voor onze neus kan staan.


We varen op de Chobe, de rivier die in Namibië Kwando heet. In het water liggen diverse eilandjes waar olifanten, wrattenzwijnen en waterbokken staan te grazen, krokodillen liggen te chillen in de zon en –oh schrik- ook vogels zijn. Maar een boot valt niet te commanderen. 



De boot vaart vlak langs de dieren, zodat we ze goed van dichtbij kunnen bekijken. Een van de nijlpaarden vindt dit niet zo grappig. Boeren en kuchend stort het beest zich in het water als de boot te dichtbij komt, zodat de kapitein zich naarstig uit de voeten maakt.


Op de boot zien we nog de zonsondergang en dan meren we af bij de lodge, waar een welkom wordt gezongen door een koortje in Afrikaanse kleding. 



’s Avonds eten we in Kasane. Het eerder uitgezochte restaurant blijkt niet dat wat we ervan verwachten. Alle dingen die we uitkiezen van de kaart zijn er toevallig vandaag net niet en de enige wijn die ze hebben is ijskoud. “I’m sorry about that.” Hadden we kunnen weten, want niemand eet er – er wordt alleen bier gedronken. We laten de wijn staan en gaan naar een Indiaas restaurant voor een prima curry.

Oordoppen in en slapen. 




Geen opmerkingen:

Een reactie posten