Zes uur op voor een korte
rit van 185 km onderlangs Etosha tot de oostuitgang bij Lindequist Gate. Als we
bij de receptie uitchecken, wordt via een portofoon aan de schoonmakers
gevraagd of er geen spullen uit onze kamer missen. Code groen en we krijgen
onze borg terug. Onze permit voor Etosha eindigt om 11:45 uur, dus we kunnen
nog een paar uur doorbrengen in het park.
Al heel snel buiten het park
zien we twee auto’s die ergens naar kijken: een leeuw! Het dier loopt in de
struiken en is amper te zien. Maar een eindje verder is de herkansing: een
leeuw die vlak langs de kant van de weg staat! Hij drentelt wat heel en weer,
brult, plast, gromt, loopt weer een stukje en gaat dan in het gras liggen met
zijn rug naar ons toe. Als je niet zou weten dat het een leeuw is, zou je
denken dat het een struik is, want zijn rug heeft dezelfde grijsgroene kleur
als de omgeving.
We rijden verder. Het
landschap verandert voortdurend: van een maanlandschap naar een gebied met lage
bomen, dan weer een kale vlakte met lage struikjes. Aan de horizon zien we
constant de grote zoutvlakte, de Etosha Pan, die eruit ziet als de zee compleet
met branding.
Bij Rietfontein is een
natuurlijke waterplek. Het is de eerste keer dat we een natuurlijke waterbron
zien in het binnenland van Namibië. Buiten enkele vogels zijn er geen dieren te zien.
Onderweg zien we overigens
genoeg dieren: een veld vol gnoes, een overstekende kudde van zo’n 30 zebra’s,
giraffen, olifanten en ontelbaar veel springbokken. We zien verder een dikdik,
een soort hert met grote oren waarvan er niet zoveel in Etosha zijn.
Een half uur te laat komen
we aan bij de Lindequist Gate om het park te verlaten, maar dat half uur is
gelukkig geen probleem. De banden van de auto worden ontsmet, we moeten op een
matje met vloeistof gaan staan en gezuiverd van alle enge dierenziektes mogen
we dan verder.
Zo’n 15 km verderop ligt ons
onderkomen voor vandaag: the Mushara Outpost. Het is even schrikken als we
eerst de Mushara Lodge tegenkomen, dan de Mushara Camping en aan het eind de Mushara
Outpost. Outpost, dat klinkt niet fijn …
Maar onze angst is
ongegrond. We komen terecht in een prachtige lodge, waar alles erop gericht is
om vakantiegangers een heerlijke tijd te bezorgen. We krijgen een
welkomstdrankje in een prachtige grote lounge met heerlijke zitjes, een grote
eettafel voor 20 personen, open haarden, hoge kasten en openslaande deuren naar
het terras, waar zelfs een sterrenkijker staat. Alles is ingericht in koloniale
sfeer en is tot in de kleinste details doorgevoerd, zelfs op de toiletten.
Onze slaapplek is een
uiterst luxe tent op palen, gelegen tussen de bomen. Rondom de tent is een groot
vlonderterras met een zitje. Binnen staat een bed van zeker 2,5 m breed, met
een vracht aan kussens en donzen dekbedden. Er is een met glas afgeschotte
grote douche binnen, maar ook één in de open lucht. Ook niet onbelangrijk: we
hebben wifi!
De rest van de middag gebruiken
we om alle stof van ons af te douchen (en naar later blijkt bodylotion in mijn
haren te smeren i.p.v. conditioner – verkeerde flesje uit de koffer) en zitten we
heerlijk op ons terras. Spelletje doen, foto’s op de laptop zetten, verhaaltjes
schrijven, kleppen met deze en gene via whatsapp. Genieten!
Om half 6 gaan we naar de
lounge om het blog up te loaden. De wifiverbinding is daar iets beter, zodat ook de foto’s meekomen. Er
is een kampvuur aangestoken en eromheen staan 20 stoelen. Blijkbaar komt hier
iedereen voor het eten samen. En inderdaad, een voor een komen de andere gasten
aan. Sommige zijn er al wat langer en kennen elkaar, anderen zijn net als wij vandaag
aangekomen. De gesprekken die ontstaan gaan natuurlijk eerst over waar je
vandaan komt (“Holland? Beautiful country, we were in Rotterdam”) en hoe de
reis tot nu is geweest en verder zal gaan. Gelukkig hier geen opschepperig
gedoe over de hoeveelheid luipaarden of leeuwen die iedereen gezien heeft. Over
het algemeen gaan gesprekken met andere reizigers daar wel over; een
buitengewoon irritante gewoonte. Ze geven je de indruk dat jij maar een kneusje
bent, want ‘hoor eens wat ik allemaal al gezien heb’, qua wild dus. Dit
opscheppen is sowieso wel een dingetje onder reizigers: waar ben jij allemaal
al geweest? “Ben je in ook in Zuid-Afrika geweest? En ben je toen helemaal niet
in die wijnproeverij bovenop die ene heuvel met die grote apenboom die op 2,76
km ten oosten van Stellenbosch ligt, geweest? Nou, dan heb je echt wat gemist
hoor.”
Hier dus geen ergernis, maar
een keurig gezelschap dat bij toeval ontstaan is en eenmalig gezamenlijk gaat
eten aan een prachtig gedekte koloniale tafel in een lodge in Namibië.
Het eten is van
Librije-kwaliteit. Mooi opgemaakte borden met allemaal lekkere dingetjes en
amuses ertussendoor. Tegenover ons een jong stel uit Engeland dat op honeymoon
is en vertelt over het Engelse schoolsysteem. Verder is er een Italiaan die
jaren in Namibië heeft gewoond. Hij weet veel van het land, uit eigen observaties,
en geeft ons een minicollege over de verschillen tussen wit en zwart die er
volgens hem niet zijn: de verschillen gaan over geld – wie heeft het wel en wie
niet.
Na het eten duiken we in dat
zalige bed en verdrinken in het dons.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten