We staan vroeg op om weer
het park in te kunnen. We ontbijten in het restaurant, daar kan gelukkig niet
veel aan mis gaan. Het formulier hoeft nu niet, want ‘breakfast is included’.
Er is yoghurt, er is muesli, wij klagen niet. Net als gisteren maken we een
rondje langs verschillende drinkplekken. We zien de grappige wrattenzwijnen (en moeten daarbij altijd aan Timon en Pumba denken - die Disney heeft een grote invloed op ons gedachtengoed hoor) die
op hun knieën water drinken en de omslachtige manier waarop struisvogels
drinken: ze scheppen het water met hun snavel in een vreemd bochtje en strekken
dan hun hals om het door te slikken.
‘s Middags zitten we de hele middag bij de waterplek in het kamp. Er komen vele dieren voorbij om te drinken. Als er drie olifanten komen, houden alle andere dieren (behalve die irritante jakhalzen en twee kleine eendjes) zich op afstand. Het is een prachtig gezicht, die kolossale beesten die een bad nemen zo vlak voor onze neus.
Ook mooi zijn de fotografen. De vrouwen die foto’s maken met hun mobieltje of een compactcamera, tegenover de mannen met de fancy spiegelreflextoestellen en bijbehorende lenzen. De lenzen kennen vele afmetingen en diktes en de heren gluren onderling stiekem wie nu toch de grootste heeft!
Na het eten (en keurig
betaald nu) gaan we opnieuw bij de waterplek zitten. We zijn niet de enigen!
Alle banken zijn bezet, maar het is muisstil. Ons wachten wordt beloond: er
komt een neushoorn aan schuifelen. Heel voorzichtig, heel langzaam, maar hij is
er. Het is een zwarte neushoorn, te zien aan de dubbele hoorn. Omdat de
waterplek verlicht is, kunnen we het dier nu echt goed zien.
Vervolgens komt er een groepje giraffen en de nodige antilopen. Als we een zacht blazend en puffend
geluid horen, weten we dat de olifanten in aantocht zijn. En dat klopt. Een
kolonne van maar liefst zestien olifanten komt aansjokken, met de kleintjes
tussen zich in ter bescherming. Alle zestien nemen plaats rondom de waterplek,
zodat er voor geen enkel dier nog plek is. Zelfs de jakhalzen trekken zich even
terug.
Aan het slot van deze live uitzending van
National Geographic gaan we, net als de andere avonden, al om 9 uur slapen. Ons
ritme heeft zich aangepast aan Afrika: opstaan als de zon opkomt en naar bed als de zon ondergaat (nou ja, paar uurtjes later dan).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten