Dag 2: Over miscommunication en Windhoek

Na het ontbijt (kwark met fruit en zaad, jawel ook hier gaan we door met de eiwit-zadenhype) worden we gehaald door Lucas voor het ritje terug naar het vliegveld. Onderweg word ik nog gebeld door iemand van het autoverhuurbedrijf en ik vertel hem dat we op 25 km van het vliegveld zijn. Maar, op de airport blijkt geen auto te zijn. Die moeten we ophalen in Windhoek, daar is ook een vestiging van Bidvest (Ripcar grrr). 40 km voor nop gereden en opgewekt terug naar het kleinere vliegveld in Windhoek, waar bij de vestiging van Bidvest ook geen auto voor ons staat, want die hadden ze immers al afgeleverd op Vondelhof, zo'n 5 minuten nadat wij waren vertrokken. Lucas weet van niks en gaat buiten op een paaltje zitten.

Hoe dan ook: tweeëenhalf uur verder hebben wij onze Mitsubishi SUV, is Kevin van Bidvest Windhoek erg verontwaardigd over zijn collega op het internationale vliegveld ("I'll talk to the manager about this"), krijgt Lucas zijn fooi voor de niet gehouden Meet & Greet en het gedoe met de auto en vatten wij dit alles maar grijnzend samen met 'miscommunication'. Achteraf hadden we, als we de voucher hadden gelezen, kunnen weten dat de auto bezorgd zou worden: deliver! Maar goed, wie leest de vouchers? In de reisinfo stond er in elk geval niets over. Dikke tip dus voor de infoschrijvers!

Na al deze perikelen is het tijd om Windhoek, de hoofdstad van Namibie, te verkennen. We gaan eerst naar Katutura Township, 7 km buiten Windhoek. Deze township is rond 1960 ontstaan, toen de blanke Zuid-Afrikaanse machthebbers vonden dat de zwarte bevolking uit Windhoek moest verdwijnen en in hun eigen wijk moesten wonen. Apartheid, ook hier dus. De township is vergelijkbaar met die we rond Kaapstad zagen: huisjes van golfplaten en planken, maar ook stenen huizen. De grote wegen erdoorheen zijn geasfalteerd, tussen de huizen lopen zandpaden. Voorzieningen in de vorm van scholen, kerken, een winkelcentrum, gezondheidscentra zijn allemaal binnen de township te vinden. Naast de ‘echte’ winkels, zijn er veel bewoners die hun eigen winkeltjes op straat of in een schuurtje hebben, waar ze fruit en groente verkopen, auto’s wassen of haren knippen. Op de straten is het een drukte van belang. Opvallend is dat het vooral jonge mensen zijn; ouderen zien we niet, kinderen des te meer!

Hierna gaan we naar het centrum van Windhoek. We parkeren de auto voor de Duitse Christuskerk, waar drie mannen graag op onze auto passen en ondertussen sleutelhangers knutselen van noten.

In Windhoek zijn de straatnamen soms Duits, dan weer Nederlands of Engels. De Bismarck Strasse gaat naadloos over in de Robert Mugabe Street en de Stationsstraat.

We bekijken het enorme beeld van de president die ervoor gezorgd heeft dat Namibië onafhankelijk werd in 1990. Het staat te pronken voor een vreselijk lelijk en pompeus gebouw dat voor de voormalige Duitse vesting is neergezet. Het beroemde Reiterdenkmal, ooit prominent aanwezig in de stad, staat nu gestut zodat het niet omvalt, op een binnenplaatsje van de vesting. Het is bedoeld als herinnering aan de Duitse soldaten die aan het begin van de 20^e eeuw zijn gestorven tijdens de opstanden van de inheemse bevolking van Namibië.

Duitse invloeden zijn verder te zien aan een paar vakwerkhuizen, gedenkstenen met namen van Duitse soldaten en een zeer naargeestige plaquette van negers die opgehangen zijn in de boom onder het toeziend oog van Duitse soldaten. Laat de Namibiërs daar ook nog maar een mooi presidentieel beeld voorzetten.

Windhoek is eigenlijk een erg lelijke stad. Het is een ratjetoe aan gebouwen waar maar weinig moois aan is. Ook de bezienswaardigheden uit het boekje kunnen ons niet echt boeien.  We besluiten te gaan lunchen, maar dat is nog een heel gedoe in een stad waar op zondag alles dicht is! Gelukkig vinden we een restaurantje, waar we het lekkerste knoflookbrood ooit eten. Daarna gaan we terug naar de Vondelhof, om nog even een paar uurtjes van de zon te genieten voor het weer zo koud wordt!

’s Avonds eten we bij Joe’s Beerhouse, een openlucht restaurant in een soort Westernstijl. Terwijl er weer drie mannen op onze auto passen, eten we naast de open haard biefstuk van kudu, oryx en gemsbok, maar proeven het verschil eigenlijk niet. Het is gewoon lekker!

En om half 10 liggen we in bed, te koud om lekker buiten te zitten.