Dag 8: Twijfelfontein. Verhuizing van Aabadi Mountain Camp naar Muwani Lodge

Om 6 uur worden we wakker van het lawaai van de geelbekvogels en van iemand die een vuurtje in onze badkamer stookt om het douchewater te verwarmen. Helaas komt er vandaag geen water uit de douche, dus dat verwarmen had ook weinig zin. We gaan ontbijten, yoghurt met fruit. Prima ontbijt. Twee mannetjes gaan het water bij onze tent fixen, zodat we in elk geval nog onze tanden kunnen poetsen. Henk stelt voor om Willem te appen, zodat hij Boerboom voor ons kan regelen! Helaas, geen wifi, dus geen Boerboom. 

Bij het uitchecken wordt ons niet de vraag gesteld waarom we al weg gaan; vreemd, want we zouden er immers twee nachten zijn. De eigenaar (althans wij vermoeden dat deze blanke meneer de eigenaar is) verontschuldigt zich nog wel voor het niet hebben van water. “It’s often down, because of all the wild animals and the babboons.” In de smoes top 10 komt deze toch een behoorlijk hoog, vooral omdat het ging om een niet aangesloten pijpje.

Vanaf 12 uur kunnen we terecht in Mowani, dat een paar kilometer verderop ligt. We besteden de ochtend aan het bezoeken van een door de Unesco op de werelderfgoedlijst geplaatste plek waar rotstekeningen te zien zijn. De tekeningen zijn tussen de 2500 en 6000 jaar oud en gemaakt door bosjesmannen. De guided tour leidt ons langs diverse tekeningen, veelal van dieren, gemaakt door met graniet te krassen in de zachtere steenlagen.

Hierna bezoeken we Organ Pipes. Dit is een steengroeve van basalt, ontstaan door een vulkaanuitbarsting waarbij de lava direct stolde. De groeve lijkt inderdaad op een groot orgel van rechtopstaande klankstaven.

Tenslotte gaan we naar een openluchtmuseum, waar een groep Damarabewoners een nederzetting heeft nagebouwd zoals die door hun voorouders bewoond zou kunnen zijn. We worden rondgeleid door een vrouw in traditionele klederdracht, bestaand uit enkel een geitenvel om haar middel. Er wordt getoond hoe vuur gemaakt wordt, hoe een geitenvel van haar wordt ontdaan, hoe knopen gemaakt worden van struisvogeleieren en er wordt een dans opgevoerd. Leuk om te zien, maar toch ook altijd een beetje genant om daar als witte toerist met een dikke camera op je buik naar te kijken.

Na de onvermijdelijke craftshop, waaraan tijdens de rondleiding toch zeker tien keer is gerefereerd, gaan we weg. Het is half 1, we mogen naar Mowani! Zo’n 750 m voor het park is een toegangspoort waar we ons melden. Blijkbaar met als doel om door te geven dat er mensen aankomen, want als we boven bij Mowani aankomen staat er een compleet ontvangscomité van vier personen om ons welkom te heten. En vanaf dat moment hoeven we ook helemaal niets meer zelf te doen. 

Terwijl wij in een heerlijk bank in de lounge ploffen, worden de koffers uit onze auto gehaald en naar de kamer gebracht, zet iemand anders de auto weg, krijgen we een nat handdoekje aangeboden om ons gezicht op te frissen en wordt er een glaasje sap voor onze neus gezet. Tijdens het sapje worden we op de hoogte gebracht van de tijden waarop je kunt eten en aan welke uitstapjes we kunnen deelnemen. Hierna gaan we naar ons huisje. Het is een superior guestroom volgens het bordje, maar volgens ons is hij meer dan superior! We komen in een rond huisje met een hoog rieten dak, half van steen en half van tentdoek. Net als de andere huisjes op het kamp is het nauwelijks te zien omdat hij opgaat in de omgeving van rode rotsblokken. Midden in de kamer staat een groot bed en door de tentdoek ramen rondom heb je een prachtig uitzicht op de omgeving. Achter het bed staat een muur, waarachter de badkamer is. Voor het huisje is een vlonderterras gebouwd rondom een rotsblok van zo’n 4 meter hoog, waarop rieten stoelen staan onder een grote parasol.

Wat een weelde en wat een prachtige omgeving!

Na het debacle van de stoffige zooi in Aabadi en de niet werkende douche van vanochtend, hunkeren we naar frisheid. Alle flesjes schuim die er zijn, gebruiken we en fris gewassen settelen we ons op ons priveterras om te genieten van het uitzicht op de bergen rondom ons en de vallei in de verte. 

Henk ziet nog een stekelvarken, een beest dat heel wat groter is dan onze egels. De stekels zijn zo’n 20 cm lang en komen we regelmatig tegen bij de souvenirverkopers.

De rest van de middag blijven we, buiten een klein uitstapje om het resort te verkennen en een stukje cake te eten in de lounge, lekker op ons terras zitten. En telkens weer zeggen we tegen elkaar wat een geweldige beslissing dit is geweest.

Om half 6 is het tijd voor de sundowner, het drankje bij de zonsondergang. Op Mowani maken ze er een feestje van: op het grote rotsterras waar het uitzicht op de vallei het best is, is een bar gemaakt. Op de rots liggen kussens tegen boomstronken aan, waar je tegenaan kunt gaan liggen om de ondergaande zon te bekijken. Er worden kleine snacks geserveerd voor bij de borrel. Zo liggend tegen de kussens, met een koel pilsje in de hand in een geweldige omgeving die langzaam rood kleurt door het licht van de zakkende zon, voelen we ons the king and queen van Namibie. Onvergetelijk.

Als de zon weg is, gaan we naar het haardvuur. Voor de warmte is het niet nodig, want het is heerlijk weer. Ook ’s avonds kunnen we in de korte broek. We praten met een van de medewerkers van het kamp over het leven in Namibië en de verschillen met andere Afrikaanse landen waar hij gewerkt heeft. Boven ons de onvoorstelbare sterrenhemel, met een hoeveelheid sterren die je alleen in Afrika lijkt te kunnen zien.

Om 7 uur gaan we naar de eetzaal. Net als de lounge en de huisjes is het een rond gebouw met een hoog rieten dak. Ramen zitten er niet in, alles is open. Het is prachtig verlicht, met kaarsen en olielampen en overal hangen of staan typisch Afrikaanse versieringen.

Het menu bestaat uit een amuse, uiensoep, varkensvlees of entrecote en een toetje van een meringue met chocomousse. Ook bij het menu hoeven we niets te doen. Elk glaasje wijn of water wordt ingeschonken al voordat wij door hebben dat het leeg is. Pure verwennerij.

Na het eten zitten we nog een tijdje op ons terras. Omdat het volle maan is, hopen we dat het dal mooi verlicht zal zijn. Helaas is de maan vanavond klein en de lucht wat heiig, zodat dit niet gaat lukken.

Om negen uur zakken we weg in een heerlijk bed.