Dag 4: Duintje klimmen

Om 6 uur gaat de wekker voor de guided tour naar de Sossusvlei, een drooggevallen meer in de Namib woestijn. Alleen in het regenseizoen staat het meer vol water. Wetend dat het in een open jeep zo vroeg erg koud is, kleden we ons dik aan. In de jeep liggen dekens, die hebben we nodig ook want het is echt koud!

De rit naar de Sossusvlei is zo’n 70 km. Gelukkig is het een geasfalteerde weg. We zien wat springbokken, een paar struisvogels en impala’s, maar echt dik is het wild niet gezaaid hier. Hoeft ook niet, want het woestijnlandschap en de rondom liggende oranje-rode duinen zijn al imposant genoeg. 

De guide stopt bij Dune One, van waaruit we een mooi overzicht over de omgeving hebben.

Daarna rijdt hij door naar Dune 45, een van de duinen die beklommen kan worden. Over de smalle rand van het duin lopen we omhoog naar de top. Het is een heavy klusje, want het zand is zacht en je zakt er met je schoenen een eind in, maar het uitzicht is zo mooi dat het de klim meer dan waard is. 

De oranje duinen tegen die felblauwe lucht, de zwarte ‘schaduwlinten’ die de hoeken van de duinen aangeven, de donkere schaduwen van de nog niet door de opkomende zon beschenen duinkanten, het is overweldigend. Bovenop het duin bedenk ik me hoe ik een volgende keer op school de complementaire kleuren kan uitleggen: aan de hand van een foto van dit donkeroranje duin tegen de diepblauwe lucht kan ik laten zien hoe oranje en blauw elkaar versterken.

Naar beneden lopen lijkt een doodenge aangelegenheid. Het duin is erg steil en de diepte is groot. Maar het blijkt een eitje: omdat je zo diep wegzakt in het zand ren je met gemak naar beneden terwijl het voelt als een slowmotion. De functie ‘glijbaan’ werkt helaas niet zonder plankje of sleetje; het zorgt alleen voor een broek vol zand.

De tocht wordt vervolgd. Bij 70 km houdt de geasfalteerde weg op en gaat over in een zandpad, waar de fourwheeldrive jeep glibberend en zwalkend doorheen gaat. Bij een picknickplek wordt de tafel gedekt en gaan we gezamenlijk ontbijten. Het is superleuk om zo met mensen uit alle delen van de wereld aan tafel te zitten en te praten. De alleenreizende Engelsman (‘No, I’m not alone, I’m with my friend the camera’), een jong stel uit San Francisco (‘I love Amsterdam, it’s so typical … uhhh … Amsterdam!’) , twee Duitse dames en een Franssprekend echtpaar uit Reunion. De picknickmand is ruim gevuld en ook hier kunnen we de eiwit-zaadhype volhouden: kwark met pompoenpitten, kom daar maar eens om midden in de woestijn.

 Na het ontbijt rijden we naar een parkeerplaats en lopen naar Death Vlei. Een wandeling van 1,1 km door de duinen. Het is inmiddels behoorlijk warm en er waait een fikse wind, dus waterflessen mee. Ook al is het maar een korte afstand, het is een stevige wandeling door het zachte zand en door de hoogteverschillen.

Death Vlei doemt op na een duin: een surrealistisch landschap bestaand uit een door duinen omringd spierwit drooggevallen meer waarin verschillende dode bomen staan. Het lijkt op een ijsbaan uit de schilderijen van …. , maar dan zonder de vrolijke schaatsers. We wandelen over de opgedroogde en bijna versteende kleibodem en zien boven ons de duinbeklimmers. Fantastische plek.

Als we terug bij de jeep zijn, voelen we ons uitgedroogd. Wit uitgeslagen huid, droge lippen en een onvoorstelbare dorst, ondanks de flesjes water die we bij ons hadden. Het Death Valley gevoel is er weer.

Rond 1 uur zijn we terug in de Sossusvlei Lodge. Het is inmiddels 27 graden, dus de korte broek kan voor het eerst uit de koffer. Met laptop, telefoon en bier settelen we ons op het terras. Bijpraten met thuis, foto’s uitzoeken en genieten van het uitzicht op de savanne voor ons.

’s Avonds doen we ons in het restaurant weer tegoed aan alle lekkere salades en vis en natuurlijk de toetjes. We gaan natuurlijk niemand de ogen uitsteken met de massa’s foto’s van het buffet (behalve Willem, die kreeg ze via Whatsapp), vandaar hier een kleine collage.

En hoe laat gaan reizigers die om 6 uur opstaan en zoveel mooie dingen zien naar bed? Juist, om kwart voor 8. Vakantie, ’t is net werk!